Wij zijn Bart en Loes.
 Hij stond jarenlang op platte daken als zelfstandig dakbaas, terwijl zij het halve dorp aan huis knipte – met koffie, koek en goeie gesprekken.
 Hard werken? Dat deden we al sinds we konden lopen. Maar op een dag kwam die ene grote vraag:
 "Is dit het nou?"

Spoiler: nee dus.

Altijd onderweg. Altijd zoeken. Naar rust, ruimte, iets dat écht voelt.
 We gingen op reis – met z'n vieren, in een camper. Acht maanden lang.
 Van plek naar plek. We luisterden naar verhalen, lieten het leven binnenkomen.
 En ergens onderweg gebeurde het: we raakten geïnspireerd.

We begonnen te dromen. Te fantaseren.
 Op onderzoek uit. Praten, kijken, voelen.
 En langzaam maar zeker werd het serieus.
 We besloten: we gaan het doen. Echt doen.

We verkochten ons huis en gingen op huizenjacht in Spanje.
 En vonden ‘m – een ruwe diamant in Coín, met volwassen bomen, fluitende vogels en een uitzicht dat je stilmaakt. Geen bouwval, wél een project.
 De potentie was overduidelijk. Dit was ‘m.

Maar de aankoop? Dat was pittig.
 Niks ging vanzelf. Het was een rollercoaster van emoties.
 We namen afscheid van vrienden en familie en lieten alles achter.
 En dachten: dit redden we wel.

Maar gaandeweg bleek dat de hypotheek véél ongunstiger uitpakte dan ons was voorgespiegeld.
 We waren aan de voorkant verkeerd voorgelicht, en ineens zaten we met een dikke tegenvaller.
 Het verbouwingspotje was daardoor zo goed als weg, maar we zagen de potentie en kozen ervoor om niet op te geven.

Er zat maar één ding op: gas geven. Niet stoppen tot het klaar is.
 We wisten: eind juli moet alles draaien. Operationeel. Af.
 Geen ruimte voor vertraging. Alles of niks.
 Dus: mouwen opgestroopt. Vastgebeten. Niet meer losgelaten.
 Acht dagen per week. Dertig uur per dag.
 Vier-en-een-halve maand lang. Dag in dag uit.
 We gingen kapót. Maar het is gelukt.
 We bevatten het nog steeds niet.
 We zijn gesloopt, maar zó trots.
 Wat is het gaaf geworden.

Zonder hulp? Nooit gelukt.
 Zó dankbaar voor de vrienden, familie, oude bekenden en nieuwe helden die precies op het juiste moment aanhaakten.
 Alle credits aan jullie. Jullie weten wie je bent.

En Kae en Yuki?
 Die hebben zich verbazingwekkend snel aangepast.
 Vanaf dag één voelden ze zich thuis.
 Yuki zit alweer bijna vier maanden op school en Kae stroomt in september in – met een grote glimlach en bakken zin.
 Zij hebben deze reis net zo goed gemaakt als wij.

En nu?
 Nu mogen we doen waarvoor we het allemaal hebben gedaan:
 gasten ontvangen.

Daar worden we blij van.
 Van mensen die hier landen. Lachen. Slapen. Lezen. Spetteren. Zonnen. Zwemmen.
 Een fijne tijd hebben, op een plek die we zelf hebben gecreëerd en waar we trots op zijn. Het mooiste is dat we deze plek kunnen delen.
 Of je nu in een kamer slaapt of met je camper komt: de deur staat altijd open.

De basis klopt. De rest? Wordt elke dag een beetje mooier.
 We zochten iets en hebben het gevonden.
 Een droom waargemaakt. Onze grenzen verlegd.
 Geëmigreerd naar Spanje met twee kleine kinderen.

Wij zijn Bart, Loes, Kae en Yuki – en we heten je van harte welkom op Finca KaYu.